senin bilmedigin vakitlerde ben...
SENiN BiLMEDiGiN VAKiTLERDE BEN...
Senin bilmedigin vakitlerde ben;
aglarim gamlanirim.
Bir cenaze merasimidir sanki,
bazi derin geceler...
Ve dilim olur olmaz vakitlerde,yanlizligi heceler...
Senin bilmedigin vakitlerde ben;
Binip yüregimin yelkenlisine,
her sehirden bin aci alirim.
Yine de bagirmaz beni bu yük,
Bilirsinya yüregim,
en büyük yüktende büyük...
Senin bilmedigin vakitlerde ben;
Seni seyrederim arasira.
Birden takilir düserim,
Yüzündeki,onlarca kivrimdan,
En derin bir cukura...
Sorarim kendime;
"Acaba benimmi eserim?"
Oysa ki, yoktur belki,
Bu yüzün hic bir yerinde yerim...
Senin bilmedigin vakitlerde ben;
Kizarim kendime,
Yazgilar dizer,yazgilar bozarim.
Batiririm da yelkenlisini yüregimin,
Yeter ki olmasin sana nazarim...
Senin bilmedigin vakitlerde ben;
medet umarim kendi gölgemden.
Seni ve beni sorarim bazen,
Gecmis güzel günlerden...
suna gülec emre
Sosyal Medyada Paylaşın:
suna gülec emre Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.