ERTELENMİŞ AŞK

Ýstanbul’da ýslak bir sabah.
Kýþ yaðmurlarýnýn,
Çisil çisil yaðan,
Son hazaný.
Gökyüzü aðlar.
Þafakla beraber,
Boðazýn þeffaf görüntüsü,
Masmavi deniz.

Kýrgýnlýðýmýn öznesi,
Sen yüreðimdeyken
Dokunduðum herþey kýrýlýr.
Kýyýda sarý saçlý intiharlar,
Kalpte hüzün gözde yaþlarla,
Her yaðan damlacýðýn
Açtýðý halkalardan,
Beni çaðýran bir çift göz var...

Oysa yanýmda olsaydýn,
Tutsaydýn ellerimi,
Üþümezdi sýcaklýðýnla...
Yeniden deneseydik,
Gözlerimizle hasret gidermeyi,
Türkü bilmez balýklarla,
Þarký söylemeyi,
Tekrar sevmeyi,
Ertelemeseydik keþke...

Elbet bir gün bitecek bu acýlar.
Kuþlar gibi özgür..
Kanacam mavi güzelliðe,
Serseri bu ömrü terk edeceðim.
Yaram çizik çizik olsada,
O Düþlerde kalan anýlar,
Kayalara çarpan dalgalarla kaybolur.

Yine akþam oldu.
Bir gün daha geçti.
Karanlýðýn içinden
Sessizce geldiðim gibi,
Muhteþem yalnýzlýðýma
Sessizce geri dönüyordum.
Ah yalnýzlýk,
Bir tek sen beni terketmedin !!!

___ESÝN ÇEVÝKOÐLU____
Sosyal Medyada Paylaşın: