Ümit Askere Gidebilecek Mi

//Duvarda bir fotoðraf//

Belinde palaskasý
Kasaturasý matarasý
Üniformalý sýrtýnda
Silahý var asýlý

Sivas þehriymiþ ilk kýþlasý
Sonra Kars’ýn Sarýkamýþ’ý
Anlatmýþtý küçükken anasý
Fotoðraftaki, onun babasý


*
Anasý diyordu;
Vatan borcu namus borcu
Parayla pulla ödenmez
Askere gitmeyen birine
Erkek bile denmez

Babasý diyordu;
Namusunu beklemeyeni
Köydeki yari beklemez
Askerlik yapmayan birine
Zaten kýz verilmez

*
O zaman küçüktü Ümit; can kulaðýyla dinliyordu.
Bildiðini bilmeseler bile; o, her þeyi biliyordu…

***
Cennetteymiþiz ilk önce. Yasak elmadan yemiþiz ve suç iþlemiþiz. Tanrý o zaman; gidin demiþ ve göndermiþ. Bundan sonra dünyada yaþayýn. Yaþarken sýnanýn. Bilin ki; kazanan yeniden cennete gelecek ve orada kalacak. Kazanamayan, cehenneme girecek ve cayýr cayýr yanacak…

Artýk biz, dünya yüzünde yaþayan birer canlýydýk. Yani insandýk. Babamýz Adem’di, anamýz da Havva. Ayný babadan olma, ayný anadan doðma; hani kardeþtik kim sorarsa…

Yasak elma burada da varmýþ
Ýnsanlar bunu paylaþamamýþ
Böylece düþmanlýk baþlamýþ

Keþke kardeþlik bozulmasaydý!
Keþke savaþlar çýkmasaydý!
Ve silah icat olmasaydý…

Namlular ateþ kussun, kim ister?
Kan akmasýný kim ister?
Ama,
Birileri istemiþ ki;

Silahlarý kuþanmýþlar
Etrafýmýzý kuþatmýþlar
Batýda balkanlar. Kuzeyde Kafkaslar. Doðunun Sarýkamýþ’ý, güneyin Mezopotamya’sý…
Dört koldan saldýracaklar
Bizi ham yapacaklar

Zayýf anýmýzý yakalamýþlar ve saldýrmýþlar. Ne yapsýn saldýrýlanlar? Onlar da savaþmýþlar…

//Fotoðrafýn yanýnda eski bir fotoðraf//

Belinde ip kuþak, yok palaskasý
Yamalý pantolonla yýrtýk hýrkasý
Çarýksýz ayaklarý ve boþ çantasý
Yattýðý yer Gelibolu yarýmadasý

O da;
Ümit’in, babasýnýn babasý


***
Büyük bir fabrikada
Sönmüþ fýrýnýn altýnda
Tozlu kablo raflarýnda
Emin, Ergin, Mustafa

Onlarla çalýþmýþtým
Ümit’i o zaman tanýmýþtým
Yaþý çok gençti
Belki yirmiydi, belki yirmi iki

Evli deðil bekarmýþ
Askerlik filan yapmamýþ


Bir gün celp gelmiþ kendisine.
“Ben küçük bir askerim. Sýnýrlarda gezerim. Vatanýma göz dikeni. Çizmem ile ezerim…” diye diye, gitmiþ askerlik þubesine.

Sormuþlar, sual etmiþler
Kim olduðunu bilmiþler
Soyun bakalým asker
Muayene edelim demiþler

Ümit; biraz þiþmanca ama askerlik yapmasýna engel deðil. Zaten korktuðu da bu deðil. Gözleri kusurluymuþ ve kalýn camlý gözlük takýyormuþ. Çok kimse kendisine; “seni almazlar” diyormuþ.

“Vatan borcu namus borcu abi!”

Vatan sevgisi çokçaydý
Yüreðinde de inancý
Galiba dert olacak baþýna
Þu camlarýn kalýnlýðý

Birisi akýl vermiþ kendisine
Demiþ git bir gözlükçüye
Gözlerine lens taksýnlar
Muayeneye öyle gir diye

Lens taksa ne olacak
Foyasý sonra çýkacak
Kandýrmýþ olsa bile onlarý
Kendine anlatamayacak

Gözlükleri çýkarýp cebine salmýþ
Muayenehaneye öyle dalmýþ
Genç bir tabip masada
Iþýklý pano karþýda

“Oku” bakalým demiþ ona. Gözlerini kocaman kocaman açýp bakmýþ. Ama önünde sis perdesi varmýþ. Ya tutarsa deyip sallamýþ. (A)yý (B) yapmýþ. Ama tutmamýþ. Bir atmýþ olmamýþ. Ýki atmýþ olmamýþ. Burnunda gözlük izi var zaten; doktor, hemencik anlamýþ. Demiþ ona; “gözlükleri takta öyle bak, gör bakalým ne olacak!”
Þaþýrmýþ…
Yalancýnýn mumu yatsýya kadar; yakalandýðýný anlamýþ. Sonra kýzarmýþ, bozarmýþ…

Cebinden çýkarýp takmýþ.
Bu sefer doktor þaþýrmýþ.
Demiþ;
“Asker, böyle olmaz! Görmeden yol bulunmaz. Hedefse hiç vurulmaz! Bu yüzden senden asker olmaz…”
“Olur!” demiþ, diklenmiþ.
“Olmaz!”
“Gözlük takýp bakarým. Hedefe öyle çakarým.”
“Olmaz!”
“Olur!” demiþ, diklenmiþ. “Neden ki, gözlük takmak yasak mý?”
“Olmaz!”
Olurdu, olmazdý, derken anlamýþ; bu iþ inatla olmayacak. “Askerlik yapmak istiyorum” deyip, baþlamýþ aðlamaya. Bu sefer de doktor üzülmüþ. Elini omzuna atýp; “gel bakalým” demiþ ona, “gidelim baþkanýn yanýna.”
Gitmiþler, girmiþler odasýna.
“Otur…” demiþ baþkan ona, “biz, diyeceðimizi diyelim, sen de dinle ve anla…”

Anlatmýþlar da anlatmýþlar
Aðlayan Ümit’i avutmuþlar
Son kararý onlar versin deyip
Onu Ýstanbul’a yollamýþlar

***
//Mola vermiþtik. Þeffaf bir muþamba, tahta masanýn üstünde. Semaver ve kaðýt bardaklar onun üstünde. Tozlu banklara oturmuþtuk. Hepimiz iþçiydik; kir ve pas içinde. Yorulmuþtuk. Çay içip dinleniyorduk.

Ümit, anlatýyordu.
Ýkide birde de;
“Gideceðim.” diyordu.
Cigara tüttüren Mustafa da ona;
“Ulan salak!” diyordu.
“Göreceksiniz gideceðim! Gideceðim eninde sonunda…”
Irak daðlarýnda askerlik yapmýþ Mustafa da, garip garip gülüyordu ona...//


Ýnat etmiþ, gidecek. Gitmiþ. Askere deðil, Ýstanbul’daki askeri hastaneye. Aslýnda inat deðil ettiði, gurur meselesi. Bir de büyük hastanenin büyük doktorlarýna muayene olacak, sonra asker olacak…
“Vatan borcu namus borcu abi! Dedem Çanakkale’de savaþmýþ. Þehit niþaný takmýþ ve orada yatmaktaymýþ. Babam askerliðini, doksan bin askerin karlar altýnda kaldýðý Sarýkamýþ’ta yapmýþ. Ben de yapacaðým!
Vatan borcu parayla ödenmez. Askere gitmeyene erkek denmez. Zaten öyle birine, kýz bile verilmez.
Gideceðim abi! Ben de gideceðim…”

Bir doktor varmýþ, binbaþýymýþ
Gözlerine bir güzel bakmýþ
Ölçmüþ, biçmiþ, tartmýþ
Sonra
“Üzgünüm” manasýnda baþýný
Saða sola sallamýþ

Ümit, meseleyi anlamýþ ama gene de umudu varmýþ. Binbaþý, baþka bir binbaþýyý çaðýrmýþ. Miyop gözlere bir de o bakmýþ. O, baþýný saða sola sallamamýþ ama “ne yapsak” dercesine, öteki doktora bakmýþ. Ýki doktor birbirine bakarken; umut yok galiba diyen bizim Ümit de, aðlamaya baþlamýþ.

“Üzülme evlat!” demiþler ona. Sevmiþler, teselli etmiþler. Askerden kaçmak için çürük raporu peþinde koþan sahtekarlarýn var olduðu bir ülkede, askere gidemiyorum diye aðlayan Ümit’e; “aferin asker!” demiþler.

***
Görme kusurluðu varmýþ
Büyük numaralý sayýlar
Sýnýrlarda dolaþmaktaymýþ

Öyle yazacaklarmýþ rapora
Sonra sunacaklarmýþ kurula
Karar oradan çýkacakmýþ

Yani, bir umut varmýþ hala


***
Ümit, ümit ediyor. Hala bekliyor. Çünkü çok istiyor. “Göreceksiniz!” diyor, “gideceðim. Eninde sonunda gideceðim. Ben çürük deðilim. Silah vermeseler bile, o elbiseyi giyeceðim…”

//Ne dersiniz? Ümit, askere gidebilecek mi?//

(Çanakkale þehitlerinin anýsýna...)

Tevfik Tekmen. 10/Mart/2010*Lüleburgaz*

Sosyal Medyada Paylaşın: