KIRK KEMENT

Kýrk kement geçirdiler boynuma,
Kýrk köþeden çekiyorlar boyuna...

Ýplerin ucunda arsýz suratlar,
Gizlice; ruhuma sevdalýlar.
Uðraþýrlar sinsice; hýrslarýný örtbasa
Yazýk ki;
Fýþkýrýr gözlerinden isterik feryatlar...

Lazýmsa yalan, gerekse cilve
Silahlar kuþanýlmýþ, ganimetin peþinde
Türlü dolap, bin hile...

Ah ki ne ah!
Her ipin ucundaki surat da ben!
Sýkýlsam mý, sokulsam mý, bilemem...

Nefsimin nazlý huylarý, þýmarýkça salýnýrlar,
’Bu dünyanýn makbulü benim! ’ diye çýldýrýrlar...
Unutsam bir nebze,
Ýlmeði boynumda sýkarlar...

Vermeyeceðim onu size!
Terkedip hepinizi,
Keseceðim ipleri!
Gideceðim! ...

Gideceðim,
Döne döne varacaðým bir dað baþýna,
Açacaðým gözlerimi bir ceylan bakýþýnda...
Sosyal Medyada Paylaşın: