ELAZIĞ DEPREMİ.

Yaktý yüreðimi, deprem acýsý.
Sardý Türkiye’mi, bunun sancýsý.
Yýktý Elazýð ý, ölüm meleði.
Elli bir meyhit var, yaktý yüreði.

Bebekler çocuklar, kadýn erkek var.
Yýkýldý evleri, çürük duvarlar.
Taþ toprak yýðýný, her taraf enkaz.
Sanki bomba düþmüþ, bu kader olmaz.

Analar bacýlar, aðýt yakýyor.
Ýnsanlar þaþýrmýþ, herkes aðlýyor.
Canan kýzýmýzýn, gözyaþý aktý.
Yükselen feryatlar, arþa ulaþtý.

Kovancý köyünde, minik bebekler.
Aleyna nur gibi, korur melekler.
Anne kucaðýnda, kurtuldu çiçek.
Anacýðý öldü, öksüz bu bebek.

Karakoçan Baþyurt, yasa boðuldu.
Bingöl, Batman, Siirt, deprem duyuldu.
Doðu sallanýyor, beþik misali.
Bu fakir köylerin, periþan hali.

Enkazýn altýnda, kalmýþ çocuklar.
Analar babalar, yas tutar aðlar.
Allahým bu hale, can dayanmýyor.
Dostlar durum böyle, ülkem aðlýyor.

Kanatlý Göçmeler, Demirci köyü.
Yer kaynamýþ çýkmýþ, topraðýn suyu.
Sahipsiz yoksullar, kerpiç evleri.
Ölmüþ koyun kuzu ve inekleri.

Türkmendaðlýyým ben, yanar yüreðim.
Vatana millete, caným veririm.
Ülkemin kaderi, bu olmamalý.
Güller tomurcukken, hiç solmamalý.


HÝLMÝ CAN.
9.MART.2010.
(2588)

Sosyal Medyada Paylaşın: