Bir týk kadar yakýnsýn yýldýzlar kadar uzak
Vuslata ermek için yollar bana hep tuzak
Eriþilmez daðlarýn doruklarý gibisin
Çözemedim ben seni tam labirent birisin
Kâh yel gibi esersin kâh sel gibi geçersin
Deli dolu sözlerle kendinden bezdirirsin
Dengesiz tavýrlarla hayatý zehredersin
Benim misin deðil misin belli bile deðilsin
Kozlarý oynayýpda kazandým sanýyorsun
Oysa farkýnda deðilsin çünkü mars oluyorsun
Deðerin küçüldükçe buz gibi eriyorsun
Tuz olacaðým derken toz olup bitiyorsun
Daha nereye kadar sürecek savruluþun
Kendine gelmelisin sonu yok bu savaþýn
Ne aþkta ne de iþ’te varamazsýn bir yere
Katlettiðin yollarda sürünürsün böylece
Aklýný baþýna devþir toplayýver usunu
Kabul et artýk yaptýðýn onca suçunu
Firâri duygulardan vazgeçmeli bu mantýk
Düzen ve intizamý kurmalýsýn sen artýk
__Eli/f