akþamýn toz bulutu esrik gezinirken caddelerde
küresel ýsýlar asfaltla selamlaþtýlar
sanki yýllar geçmemiþ hiç
donakalmýþýz cinnetin mahzeninde
aklýmýz oynamýþ yerinden
doðayý küstürdüðümüzden beri
biriktirdiðimiz aþklardan uzaklaþarak
hapsolduk kimsesizliðe
sentetik bir yel yalarken düþlerimizi
sustuk
sustukça
daðýldýk
þimdi / tepeleme bir kar yaðsa inanmam ki
yüzüm buz
derim pul pul
ellerim bir martý kadar korkak
dokunsam da sonsuz apaklýðýna
inanmam ki
çözdüm çakýl taþlarýnýn kum renkli gizini
kutsal müjdelere gebeyiz belki
belki yarýn denen otobüste görürüm seni
özledim / türkü söyleyen esmerliðini
hani
çýplaktý avuçlarýn
öylesine utangaç
ve
özledim / öpmeye kýyamadýðým rengini
akþam / bin yýl öncesinden kalma hüznünü üfledi asfalta
bir minibüs egzozuyla savurdu zamaný
aþklarýn arabesk alfabesini zaten ezbere biliyorduk
’sen imkansýzsýn / sensizlik imkansýz’
duman gri / akþam kýzýl / hüzün arsýz
yapay hazlarla dopdoluyduk
adreslerini þaþýrýyor mektuplarýmýz
çini mürekkepli manilerimiz kayýp
(kim bilir nerede)
zaten bir süredir de yazmýyorduk
hasret / eski kýrmýzý ciltli bir sözlükte
kalmayacak bebelerimize
yýkýlýp uzanacak avuçlarýmýzda þarap tadýnda yýllanmýþlýk
biz mektupsuz yaþamayý çoktan göze aldýk
size hiçliði býrakýrken
utanmadýk
...
f.a.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.