Hiçbir şeyime...

Tarif edemezsin biliyorum…
Teni acýtan bir sessizliði vardýr yalnýzlýðýn.
Kokusunu duyabileceðin bir yerden bak geceye çünkü ne mavisi kalacak geriye ne siyahý…
Korkuyla boþluk karýþýmý…
Ve bana yalanlar söyle…
Ýnanacaðým yalanlar söyle…
Biliyorum ki zamanýn durduðu yerde gerçekte anlamsýzdýr…




"Hiç"i benimsemiþ birinin "hiçbir þey"i olmak ne demek bilirsin.

"Hiç"i özleyen birinin hayatýndan "hiçbir þey"i olamadan geçip gitmek ne demek bilirim.

Kilometrelerce yolu geride býrakýp yabancý bir þehrin yabancýlarýna karýþmak...

Geçtiðim duraklar, benden geçen anýlar, bir de þu aðaçlar...

Gitmek güzel.

Yolun sonu kendine dönmek olmasa.

"Ne alýp veremediðin var kendinle?" diye sorma.

Gidip gidip döndüðüm yollar, elimin tersiyle ittiðim mutluluklar kadar borçluyum bana.

Senden sonrayý veremedim daha...

Bazen yazdýktan sonra silineceðini, okunduktan sonra unutulacaðýný düþünerek yazarsýn.

Bu gece silinmeyeceðini, unutulmayacaðýný çünkü okunmayacaðýný düþünerek yazýyorum.

Yani piþman olmayacakmýþ gibi...

Kendime ne yaptýðýmý anlatamam.

Bana ne yaptýðýný anlayamazsýn.

Tek silahý sessizliði olan birinin kelimelerini gözden çýkarmasý zordur, tahmin edersin...



Sosyal Medyada Paylaşın: