BADEMLERDEN ÖNCE

Seyre dalmýþken o derin yalnýzlýðýmý
Martýlarýn çýðlýklarý
Karýþtý ýssýzlýðýma…
Saklamýþken parçalý bulutlara gözlerimi
Ve duygulara bir fora çekmiþken
Karanlýðýn içinde...
Sakindi deniz, uykudaydý gönül…
Ya bu dalgalardaki ses neydi?
Neydi yüzüme çarpan, neydi?

Yorgun bir akþamýn günbatýmýnda
Yokluðumun rengini beðenirken
Ýmbat rüzgârlarý,
Yine aþkýn kýzýl saçlarýnda eser,
Yine ümidin güneþiyle gülümser,
Kokunu içime doldura doldura
Dolaþýrken baþýboþ…
Ruhumda ýzdýrap çizikleri
Ve aðýtlarýn sessizliði
Ve Ýzmir’de…
Ýzmir de bademler çiçek açmadan
Tuttum ellerini
Sýcak, sýmsýcaktýn…

Mahzun bakýþlarým
Hayalini çizerken kaldýrýmlara,
Ahh kordon boyu ya senin telaþýn ne?

Bir þimþek çaktý aniden yüreðimde,
Suskun akþamýn imbatý
Sevda sunuyordu her esintisinde.
O rüzgâr gemisinden
Bir yaðýz at düþtü gecelerime.
Saman yolundan mý geliyordu,
Yýldýzlardan mý bilemedim…
Ruhuma yaðdý, içime doðdu,
Öpüþtü þiir sözleriyle yürek.

Sevda mýydý bu, aþk mý, rüya mý?
Sýzýmý dindiriyordu nefesi.
Þimdi çýkmak vardý mor daðlarýn baþýna,
Gözlerimi dikmek vardý ufuklara,
Kerem yüreklimi görmek
Ve Aslý’ca sevmek
Ve Ýzmir’ de…
Ýzmir de bademler çiçek açmadan
Seni, dedim, seni yüreðim
Hoþ geldin baharýnla,
Hoþ geldin yüreðime…

04.03.2010


Sosyal Medyada Paylaşın: