SEVDAM KARAMSAR

Yaþam denizinde yüzerken ben.
Geçmiþin karanlýðýnda boðuluyorum.
Aynalar söylemesede yüzümün içini.
Yansýtmasada kalbimin ateþini.
Bulutlarým gizlesede gözyaþlarýmý.
Parlayan yýldýz kadar aydýnlýk olsada gözlerim.
Yarýmý bulamadýðýmýn sarhoþuðuyla.
Yaralý geminin yavaþ yavaþ batýþý misali zamana gömülüyorum.

Dev bir çýnar aðacýyým topraða baðlanmýþ.
Yaþam kasýrgalarýyla dökülüyor yapraklarým tek tek.
Kopuyor dallarým etrafa savrularak.
Ýçimdeki duygularýmdýr savrulurcasýna kopup giden zamanda.

Geçmiþ köklerim güç sunmuyor bana.
Yolculuklar içinde sallanýyorum ortada.
Aydýnlýk ýþýklý günlerim kaldý geride.
Karamsarlýk içinde yürürken yok olma yolunda.

Söylüyor beynim.
Dinlemiyor kalbim.
Etraf aydýnlýk bak yarýna.
Göreceksin güzel günler ufukta.
Ýsteklerin oluþacak sonunda.
Karanlýðýn daðýlacak baðrýnda.
Iþýktan ýþýklar yayýlacak karamsarlýðý delen hýzla.
Dik yürüyeceksin etrafýn suskun olsada.

AKILLI.H.
27þubat20010
Sosyal Medyada Paylaşın: