MİRAS

Can; Melahat ablam,
Güller, misali solan.
Býrakýp gitti anam.
Yürektir elbet yanan.

Yýllarca baktýn ona.
Dualar etti sana.
Kabrinde huzur bula.
Mekâný cennet ola.

Hep yüzünü güldürdün.
Bir gün “aman!” demedin.
Yüce Mevla’mýn takdir,
Cennettir senin yerin.

Ana hakký ödenmez.
Her evlat kýymet bilmez.
Kalbini bir kýrarsan,
Hayatta yüzün gülmez.

Topla artýk kendini!
Ferah tut yüreðini.
Gülmeyen yüzün, gülsün.
Sen bizlere ömürsün.

Hayat kul’a hediye,
Yaþlar geldi elliye.
Þu kýsacýk ömürde.
Hep ahlar, vahlar niye?

Yaþam, devam ediyor.
Günler, gelip geçiyor.
Biz ne dersek diyelim,
Mevla’m ömür biçiyor.

Þu Dünya’yý sevelim.
Kadir kýymet bilelim.
Ana’mýz bir melekti.
Onunla övünelim.

Miras benim neyime?
Ne para pul ne servet,
Dünya’yý da verseler,
Benzer mi hiç sevgiye?

Güzel ablacým benim,
Ana’mdan emanetim,
Rahmete gitti Ana’m.
Artýk sensin servetim.

Kardeþin, sana candýr.
Bu, nasýl heyecandýr?
Bir nasihat, bir sevgi,
Ana’ mýzdan kalandýr.



MEHMET FÝKRET ÜNALAN

Sosyal Medyada Paylaşın: