HER BİRİ SAFİ EMEK

Evleri kerpiçten,
Sabýrlarý çeliktendi.
Her biri safi emek,
Yüzleri gümüþi,
Gövdeleri toprak rengindeydi.

Dirençleri umut,
Tepkileri suskunluk,
Öfkeleri küfür salvosu.
Güneþ onlarý her sabah,
Topraðý iþlerken bulurdu.

Okumak, yazmak, yaþamak;
Çalýþmak, çalýþmak, çalýþmaktý.
Yani onlar için hayat,
Çalýþmaktan ibaretti.

Sevgileri yürek gizlisi,
Aþklarý bulut arkasý ayýþýðý,
Ve sevinmeleri bayramlýk.
Geçip giderdi ömürleri,
Yüzlerinde ki gülümseme gibi,
Belli belirsiz, bir anlýk.

Meþe yeþili ortasýnda,
Güneþe toz esneyen sokaklar,
Yoksulluðu uyurdu sýcaða.
O güzelim yazlar,
Sürekli gübre solurdu.

Adý gibi küçük köyünde,
Doða ana’nýn renkleri,
Uçuþurken yerde gökte,
Nedendir insanýn halleri.
Öðrendi ki çocuk okudukça;
Bu onlarýn örgütsüzlüklerindendi.


Sosyal Medyada Paylaşın: