Dünya dediðin, özde nedir, bir düþün, Ne keyif, ne eðlence, ne de bir baþkasý, Gördüklerine takýlýp kalma, özüne in, Zamaný deðerlendir, yok bunun þakasý.
Dünya dediðin, bir imtihan, telafisi yok, Bu sýnavý ya geçersin, ya da kalýrsýn, Herkesin sarýlacaðý bir bez ki, cebi yok, Malýn mülkün ardýndan baka kalýrsýn.
Dünya dediðin, sabun köpüðü gibidir, Uçar da gider ellerinden, tutamazsýn, Her gelen, eceli dolduðunda gidicidir, Ölümü baþýndan kaldýrýp atamazsýn.
Dünya dediðin, deniz suyuna benzer, Ýçtikçe hiç doymaz, daha da susarsýn, Ýyi düþünen hemen, þu gerçeði sezer, Elin, ayaðýn konuþtuðunda sen susarsýn.
Dünya dediðin, bir fýrsat, ahiretin tarlasý, Ýyilik yap, gideceðin yer için azýk biriktir, Nefsine gem vuranýn olmaz hiçbir tasasý, Allah’ýn yolu, en büyük mutluluk ve dirliktir.
Dünya dediðin, bir istasyon, inip binilen, Geldik gidiyoruz, asýl menzilimiz bu deðil, Hiç umutsuzluða kapýlma, her an yenilen, Rabbin Rahman ve Rahimdir, bunu iyi bil.
Dünya dediðin, fani, herkes gelip geçici, Her insan, zamanýn girdabýnda bir çiçek. Ecel geldiðinde ölüm þerbetini herkes içici, “Küllü nefsin zaikatül mevt”, iþte tek gerçek.
Ahmet SANDAL
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Sandal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.