Engeller, Sen ve ben

Zifiri bir karanlýk; Sessizlik; Aklýmý çýnlatan bir korku,
Þekilleri deðiþiyor renklerin; Kayboluyor zaman.
Nefretim, gözlerimden damlayan kan.
Üþüyorum, dokundukça yaþamýn sýnýrlarýna.

Kimsesiz bir yalnýzlýk; Sensizlik; Aklýmý kaçýrtan bir soðuk,
Cümleler düþüyor yüreðimde, bedenin yýldýzlardan uzak.
Nefretimde büyüyor acýlarým.
Kýrýlan zincilerde param parça olan benim.

Bu kaçýncý son? Bu kadar yorgun.
Saçlarýnda baþlýyor ölümüm.
Gözlerinden dudaklarýna dökülüyorum.
Yorgun ve olgun, ölüyorum...

Sýnýrlar kat kat artar,
Seni bana uzak tutanlar; hayatý saran gizli duvarlar.
Adýn kadar mutlu deðildir yaþananlar.
Gözlerde donuk vedalar,
Hýçkýrýklara boðulmuþ fýrtýnalar.

Mantýðýn kurallarýnda zincirlenmiþ hayatlarýn tutsaðýyýz,
Karanlýk algoritmalarda sýnýrlanmýþ duygularýn;
Yürekleri susmuþ bilgisizlerin.
Ve de hayatýn acýmasýz kuralarýnýn tutsaðýyýz.

Gözlerinde kaldým
Dudaklarýna özlemim
Soðuk bir günde sana ölüyorum...

Sosyal Medyada Paylaşın: