ÖLÜM HAK

Ömrü veren; yüce Mevlam.
Ölümse hak; yok tadmayan.
Bir gün bu hayat bitecek.
Dönülmeyen yol gelecek.

Fani herkes þu Dünya’da.
Kah orada, kah burada..
Kimler için, Nasýl? Nerde?
Baþ aðrýsý da; bahane.

Zengin, fakir ayrýlmadan.
Makam, mevki tanýnmadan.
Bazen de hiç yaþamadan.
Alacaktýr yüce Mevlam.

Yaþa, baþa hiç bakmýyor.
Zaman, mekan dinlemiyor.
Gün ve saat bilinmiyor.
Çareyse hiç görünmüyor.

Ah!! Dünya; yalan dünya.
Gördüðümüz sanki rüya..
Bir varýz, bir de yokuz.
Kadir, kýymet bildik güya.

Sözüm sana; Teyze kýzým.
Günlerdir içimdeki sýzým.
Ana acým, körlenmeden.
Hastalandýn sen ansýzýn.

Hayat kýsa, bize nimet
Hastalýk bahane elbet
Dua edip, hak’ka þükret
Sonra; Allah’a emanet.

Dilim böyle söyler ama.
Yüreðim kül yana, yana.
Dualarým her gün sana.
Emanet ol Yaradana.

MEHMET FÝKRET ÜNALAN


Sosyal Medyada Paylaşın: