Çocukluðum oynamakla geçti trenlerde. Ýstanbullu takmýþlardý adýmý, Yazlarý tatilim geçerdi memleketimde Babam bindirirdi Salý pazarýndan Akþam Etrüsk gemisine, ertesi sabah, Tembihlenen bir gemici Teslim ederdi, Beni kara trenin makinistine . Yaþýmý sorma henüz daha yedi. Devam ederken homurdana, homurdana, Yoluna kara tren, hayallerin en derininde, Dolu dizgin giden ben. Bekliyordur beni, babaannem ile Ömer dedem. Susurlukta küçük bir Ýstanbullu Çocukluðum oynamakla geçti trenlerde Ýstasyon þefi Her geliþimde iþte oyuncaklarýn derdi. Kara tren, marþandiz ve motorlu, Bandýrmadan, Balýkesir’e sizin her istasyon. Oðlum ve oðlumun arkadaþý Ýstanbullu.
17/02/2010/Çarþamba Tuðrul Ahmet Pekel Sosyal Medyada Paylaşın:
tugrulahmetpekel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.