O gece mi getirdiler, yoksa zaten orada mýydý? Bilmiyorum. Bildiðim tek þey, üzüldüðüm. Üzülüyorum.
Annesinin çýðlýklarýna. Kemal’in nöbetlerine. Kemal’in feryatlarýna. Annesinin nöbetlerine. Üzülüyorum.
Bir hastane odasýndayým, beyaz bir yataðýn içinde büzülüyorum. Feryatlarý duymamak için. Üzüldükçe duyuyorum. Duydukça üzülüyorum.
Büzülüp feryatlarý duymamak mümkün deðil, anlýyorum.
Ve sesler devam ediyor yankýlanmaya, hastane koridorlarýnýn beyaz duvarlarýnda. <<_Ali!, Kemalim,>> diyor anne.
Anne büyük oðlu Ali’ye Kemalini söylüyor. Kemal öldü mü? Kemal ölüyor.
<<_Ali!, Kemalim,>> diyor anne.
Doktor koþuyor. Doktorlar koþuyorlar, koþuþuyorlar.
Kemal nöbette. Hemen yanýndaki hasta Kemali görmekte.
Anne baðýrýyor.
<<_Ali,
Kemalim ölüyor.>>
Bir þey yap doktor. Bir þey yap. Bir þeyler yapýn.
Kemalime ne oluyor?
Ne bizim nöroþirurjiden doktor geliyor. Ne çocuk bölümünden bir doktor anneye cevap veriyor.
Belli ki Kemal aðýr. Belli ki Kemal gidiyor. Kemal’e bak doktor. Kemal’e bakýn doktorlar. Kemal gidiyor.
Önceki gün halsizlikten okula gitmek istemedi Kemal, þimdi inim-inim inliyor. Mikrop beyne ulaþtý, mikrop beyne ulaþýyor. Telefon üstüne telefon. saat dokuz, saat on.
Ýstanbul’a sevk gerek. Saat sekiz saat dokuz. Ýstanbul’a gidiyoruz.
“Hastane önünde incir aðacý, doktor bulamadý ilacý’
Anne baðýrýyor acý-acý. Dokuz ay karnýnda taþýdýðý uþaðý, kaybediyor kolay mý?
<<_Ali!, Kemalim gidiyor,>>
Ben üzülüyorum. üzüldükçe büzülüyorum. beyaz bir yataðýn içinde. küçülüyor odam. sanki çöküyor damým. Kurtar onu yaradaným.
Feryatlardan çýnlýyor kulaklarým. <<_ Ali!, Kemalim ölüyor mu? ne olacak halim. Ali!, Kemalim. o kalsýn ben öleyim.>> Diyor. Duyuyorum. Duymaktayým. Duymaktayýz. Duy-mak-ta…
13.02.10 KOCAELÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
rcp Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.