bu akþam kendi benliðim içinde büzülmüþ üþüyorken, havayý soðutanýn rüzgar deðil, korkularým olduðunu fark ettim.. neden; bilmezdim sanki rüzgar bir þey fýsýldýyor sanýp irkildim, - ’o kadar mý kötüydü hali-vaziyetim? ’- duymaya çalýþtýkça uzaklaþýyorlar diye incindim.. gözlerimi kapamaya çalýþtým, üstüme geldikçe sisler, yumruklarýmý sýktým, sordum: ‘’ne zaman bitecekler?’’ hatýrladým, hatýralar hortlar ve bitmez bu düþünüþler... bu akþam yine bozgun yine durgun içimi deþiyorken, tüm benliðimin bir ‘ben’ olmaya yetmediðini fark ettim...
Sosyal Medyada Paylaşın:
distorcun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.