Raylar ve Mezarlar
Bir tren garýnýn bekleme salonunda
Çift kiþilik uzanmýþ insanlar, tek kiþilik koltuklara.
Bir tren garýnýn bekleme salonunda,
Hiçbir þey beklemeyen insanlar.
Çok uzun zamandan da önceydi:
’Biz hep burda mýydýk?’
Raylara sýký sýkýya baðlý geçmiþleri:
’Ölüm mü; o da neymiþ?’
Bir tren garýnýn bekleme salonunda
Kesik soluklar ýsýtýr bedenleri.
Bu suskunluk, sesleri saðýr edecek gibi
Tek duyulansa, raylara baðlanan bir geçmiþin sessizliði.
Birinci peron ve birinci yoldan ibaret bir tren garýnda
Kara trenin adýna yakýþýr dumaný,
Bir bulutun tesellisidir gözlerde.
Bir tren garýnýn bekleme salonunda
Zamana kazýyarak öðrendiler beklememeyi,
Kara dumaný ve gelmeyen o treni.
Artýk saymýyorsun yaþýný
Ve sormuyorsun sorularýný.
Öðrenmiþ gibisin sen de, artýk beklememeyi
Bir tren garýnýn bekleme salonunda,
Geçmiþine kazýyarak kimsesizliði.
Artýk ölmek bile cazip gelmiyor sana, öyle deðil mi?
Aynalarýnda kýrýldý.
Fark etti yansýmalarýn aslýnda sen diye birþey olmadýðýný.
Bir tren garýnýn bekleme salonunda,
Öylece oturmuþ,
Ýzliyorsun raylara baðlý geçmiþinin can çekiþmesini.
Boþ bakýþlarýn, dolduramazken kendini bile
Her cuma
Ardýndan biri yaklaþýr sessizce,
Bir çiçek býrakýr yanýna
Ve bir de dua suskunluðuna
Çoðu zaman duymazsýn bile.
Bir tren garýnýn bekleme salonunda
Bekliyorsun sadece.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.