Insan, herkesden çok,
Kendine acýdýðý an,
Kaybediyor her þeyini.
Tüm yollar týkanýyor,
Bir kapý aralýðý bile kalmýyor..
Hani ununu eleyipte ;
Eleðini asar gibi..
Ölmeden,
Ölümü kabulenircesine,
Terki- diyar yarýnlar umutlar..
Kurban bu insanoðlu,
Sahte ecellere…
Insan;
Kendine acýmaya baþladýðý an,
Kaybediyor her þeyini.
Içinden söküp attýðý zaman,
Bazý duygularý,
Hayattan da çýkarýp,
Bazý sorumluluklarýný,
Unutmayý seçiyor,
Var oluþ sebebini…
Fark eder mi ?
Sabahý, akþamý ..
Ay`ý yýlý ..
Bir varlýk var ortada,
Oysa ;
Her þey yalan geliyor,
Sildiði an insan kendini,
Soyutladýðý zaman toplumdan..
Ve kendine acýmaya baþladýysa,
Sanki, bir o imiþ gibi,
Yaþamaya çalýþan bu durumda…
Görmüyorsa göz,
Duymuyorsa gönül,
Bilmiyorsa !
Ve anlamýyorsa olup biteni..
Herkesden çok,
Kendine acýyorsa insan;
Iþte, o zaman,
Kaybediyor her þeyni..
YAZAN: GÖNÜL CESLI
11.02.06
HER HAKKIM SAKLIDIR..
SEVGI VE SAYGILARIMLA
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.