çaresiz

Elimi…
Sað elimi kalbime götürdüm,
Sen atýyor kalbim,
Gözlerim sen bakýyor.

Kaderime binlerce kere
Lanet yaðdýrmak istedim,
Ama yapamadým.
Çünkü yorgunum…

Konuþmadan, kendi kendime
Ýsyan etmekten yorgun düþtüm.
Yorgun, yorgun, yorgun…

Baþýmý kaldýrýp
Etrafa bakmak istesem,

Dört kirli duvardan,
Tozlu pis bir masadan,
Ve ilahi kudretle çalýþan,
Cýzýrtýlý eski bir teyp
Görürüm…

Birde, yanýna giderken
Pis duvarlara deðmemek için
Büyük çaba sarf ettiðim,

Kafamdaki Bitmez yorgunluðumu
Atmaya çalýþtýðým,
Temiz sayýlabilecek
Yataðýmda görürüm kendimi
En çok…

Çünkü her gece o yatakta
kollarýmda hayal ettiðim sen,
Beni hayatta ve ayakta tutuyor…

Cýzýrtýlý, kýrýk teyp ise,
Neredeyse benim
Ýntiharýma neden olacak

(ben topraktan bir caným)
Adlý, Þarkýyý çalarken,
Ýçimden neler alýp götürdüðünü
Nerden bilsin?

Orhan’ýn kabahati ise
Yalnýzlýðýmdý, çaresizliðimdi…

Belki bu kadar çok
Kahretmezdim yalnýzlýðýma…

Belki bir daha yüzünü
Göremeyebileceðimi
Bu kadar düþünmezdim.

Ama baþka þansým yok.
Ve de, baþka kasetim yok!

Cýzýrtýlý, kýrýk teyp,
Yüzkýrksekizinci kere

(ben topraktan bir caným)
Diye bas, bas baðýrýrken,
Ruh umuda, Sanki
Ele geçirmeye çalýþýyordu…




(rawiz1621) raviz demirel...


Sosyal Medyada Paylaşın: