Kýrmýzý güllerin alý var,
Bu dünya oldu artýk dar,
Kalp kýrýk, dökük gel onar,
Herkes hayatýný kendi yaþar..
Nazar eder o güzel bakýþlar,
Kayboldu gelmiyor umutlar,
Karardý sabahý olmayan akþamlar,
Sanki hayallerle gezer yýldýzlar..
Biraz ýþýk alan gözler kararýr,
El açýp da yaratana yakarýr,
Son olmadan bir yerlere varýr,
Hazan mevsimi gibi savrulur..
Bazen hadi be dersin kendine,
Neden böyle oldum ben niye,
Anlatýlan masal gelir kimine,
Ýþte böyle deðiþmiyor nafile..
O dert, bu dert ah dedirtir,
Garibi alýr götürür söyletir,
Biraz duygulanýp da istemektir,
Bilinmez yarýn nasýl gelecektir..
Çýrpýnýrsýn, koþarsýn yorulursun,
Bir hatýrlanýr belki sorulursun,
Yaþýyorsun ama hayatta yoksun,
Ýþte kendi kendine yaþayýp gidiyorsun..
Ýþte dil söylemese de kalem yazar,
Yok ki, kazan mezarýný kendi kazar,
Ne yaparsan, söylersen kendine hasar,
Eklenince bir, bir ardýna yaþam zarar..
Hiç gibi gezinirsin dünya gemisinde,
Bunlar geçti, beklemeler artýk gerisinde,
Herkes bekler umutlarý sevgisinde,
Kimisi de deðil, varsa hakký kendisinde..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.