SON İSTASYON

Beynimin kývrýmlarýndan yol bularak
Varmak düþüncemin uzak diyarýna
Zararsýz iklimlere sessizce sokularak
Ulaþmak týpký bugün gibi yarýna

Sinirlenmenin o tatsýz hazzý gibi
Büyülenmek gülümsemenin karþý kýyýsýnda
Kýþ günlerinin dehþetli ayazý gibi
Üþüyorum üþümenin içime yansýmasýnda

Duyduklarýma kesinkes inanmam için
Duymadýklarýmý aradan çýkarmam gerek
Boþveriþliðe bu hayasýzca çaba niçin?
Niçin zamaný maymun iþtahýyla tüketmek?

Tüm trenleri kaçmýþken þu aklýmýn
Son istasyonda da kaybettim kendimi
Efkarla karýþýk yaðan yaðmurlarýmýn
Bilemezsin her damlasýnda yanma isteðimi!


Onur KORKMAZ
Sosyal Medyada Paylaşın: