BİR CUMARTESİ HATIRASI...

gökyüzünün güneþi çalýnmýþ ayazlara
aðaçlar derin uykusunda
boynu bükük martýlar sessiz
hülyalý baharlar beklenir imkansýz
çelenklere ilticadýr serçeler
titriyor sokakta evinden kovulmuþ kediler
karabaþýn bakýþlarý sýzýdýr yüreðimde
aðlaþýyor sobasýz evlerde çocuklar
çýðlýklar yükselir Ýstanbul’un semalarýna
buz kesiyor, kanýyor vicdaným!..


aðlasam mý, sevinsem mi bilemiyorum
beyazlýk çöküyor Yeditepe’ye
nazlý gelin örtüsüne bürünüyor
çatýlar, dallar, sokaklar ve her yer
don soluyor soluksuz insanlar
rüzgar çalýmlýyor ortalýðý pervasýzca
ýslýklýyor tozbulutu karlarýn oynaþlarýný
pencere önündeyim buðulu gözler
bakýyorum dalgýnlýðýmýn derinliklerine
hatýralarým kayýyor ýssýz ötelere
gayri elveda vaktidir beni benden alan...


unutulmaz memleketimde yaþanmýþlýklar
doyulmaz yare, kýyýlmaz sevdaya
kýrýlgan düþlerdeyim, aðlýyor duygularým...


lapa lapa karlara býrakýyorum özlemlerimi
çocukluðum yaþanýyor sokaklarda
kartoplarý teðet geçiyor
çýlgýnlýklar yaþýyor delice sevinçlerim
bahar sevinçleri gözbebeklerimde ...


ceylan süzülüþlerin perde perde
kovalýyor karlar ardýna saklanmýþlýklarý
vuruluyor ayazlarýn en çetin isyankarlýklarý
harlanýyor sevdamýn yangýnlarý
beyaza bürünmüþ arnavut kaldýrýmlarý
adýmlýyorum gurbete giden yollarý
aþkýn notalarýný yazýyorum kar’lý Cumartesi’nin ardýndan...


Zafer Direniþ
...

25 Ocak 2010 Lahey

Sosyal Medyada Paylaşın: