kifayet-i kıyam-et

zebun bir hal deminde kýyasla düþtük
karanlýk ininde baþ koyarak topraða
hesapsýz yolculuklarýn sonuncusuna çýktýk
vay be...
biz önceden böyle miydik?

çocuk yürekli ihtiyar gençler,
derin yüz hatlarýnda dumaný çekerlerken bile
eh hiçte fena bir duruþ sergilemezlerdi
nasýlda þavkýmýz ererdi semaya
göðe ve topraða sahip bir edayla

her gün birilerini kaybetmekten arlanmadan
eksilen sayýlarýmýzýn acýsýný
çoðalan payýmýza gömüyorduk
nasýlda iþtahla yutuyorduk dünyayý

sonumuzun böyle olacaðý belliydi efendiler
þimdi suçlu bakýþlarla bakýþýp,
ateþimizi baþkasýna giydirmeye gerek yok
hem düþünce zerrenin kayýt edildiði defter
mizan-ý teraziye koyulunca
utanç duyulacak hallerimizi görüp
yüzümüzü çevirecek taraf yok

kifayet-i kýyam-et
þaþkýnlýk içinde gafletten uyanýp
tabur tabur saflar halinde tek sýra
kendi cinayetimizi tescilleyen biz
insanlýðýmýzdan utanacakken
saklýlarýmýzýn tezgahýnda
vebalimizi yükleyecek adam arýyoruz
tapýndýðýmýz tanrýlarýn güçsüzlüðünü görünce
tek sýra, tüm parmaklar ayný yöne
iþte günah keçileri, iþte suçlular
ah insanoðlu, çýrpýndýkça batan
yine de kendine toz kondurmaz...
Sosyal Medyada Paylaşın: