seni ancak sensizlikle yok edebiliyorum

þokunu yaþýyorum bu tozpenbe gençliðimin,
içim içimden geçiyor,
yorgun bir hasret gibi çöküyor mazim üzerime,
kayýp bir ülke oluyorum o an,
fýrtýnalara karþý açýk bir alan oluyor düþlerim,
çýrýlçýplak doþaþýyor ruhum boþ odamda,
sensizliðin kabusu uyuyor yataðýmda,
ansýzýn resmin düþüyor titrek elerimden,
ve kaldýrýyorum baþýmý göðe.
ne tuaf ki hallen yaþýyorum,
hallen gökyüzünde geziyor gözlerim,
oysa gidiþin bir vezgeçiþti bu dünyadan,
bir zaman mekan deðiþimiydi ayrýlýðýn.
þimdi intahrýn uyuþuk sarhoþluðundayým hallen,
uyanýrsam bu kabustan ya ben olurum
ya da sen olarak intaharýn dudaðýnda su içerim,
senden sonra sensizliðin adýný sen koydum,
bendeki bütün senlere savaþ açtým!
seni yok etmem lazým,
çünkü sen varken ben yok oluyorum.
nefes almam için seni sensizlikle yok etmem lazým.


Sosyal Medyada Paylaşın: