kar
demir raylarýn üzerinde
küçük kentler arasý yollarda
birinden diðerine bakakalarak
geçti gidiyor ömür...
beyaz örtmüþ ve örtmekte daha çok
ayýplarýmýzý insan zaaflarýmýzý
sevdalarýmýza karýþýr emeðimiz
unutur oluruz...
dimaðýmýzda yerleþiktir ya
sadece anarýz daima
emeðin yorgun parmaklarý
eskimeye yüz tutmuþ eli ve yüzü yanar soðuðunda kentin...
hayata belki uzak dururuz
yaðýyor beyaz inciler alaþaðý
ve ben üþümüyorum.
içimi ýsýttý söylediklerin.
bir daha da donmak istemiyorum.
ne güzeldir þimdi topraðýn tablosu
vakitlerden erken oldukça,
uykuda hayat.
resim canlý da deðil,hem ses de yok.
uzaklardan geliyor þimdilik doklar
hanelerden,ta arka odalardan.
sevdiðim sen de uyumaktasýn belki
öpüyorum alnýndan ellerinden
döküldü yine
bakmayasýn kusuruma benim
bendeki varlýðýný engelleyemedim!
esra boyoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.