İSTANBUL AĞLIYORDU

Gidiyorum dediði sesi kulaðým duydu
Dizlerimin baðý sessizce çözülüyordu
Sensizlik çöktü dünyama, hava soðuyordu
Yüreciðim buz kesti,zavallý ruhum dondu

Biçare kadersize Ýstanbul aðlýyordu

Fitil tutuþtu barut ruhumda patlýyordu
Paramparça yüreðim baðýndan kopuyordu
Iþýðým söndü,ruhum güneþsiz kalýyordu
Benim dünyam karardý elim,dilim tutuldu

Daðlanan yüreðime Ýstanbul aðlýyordu

Aðlamak istiyorum ruhum güceniyordu
Acý tarifi imkansýz söyleyemiyordu
Belki bir umut gitmekten vazgeçer diyordu
Boþluða dalan gözlerim aðlayamýyordu

Gözlerimin yerine Ýstanbul aðlýyordu

Güneþ birden kayboldu, hava kararýyordu
Gökyüzünü kapkara bulutlar sarýyordu
Bardaktan boþalýr gibi rahmet yaðýyordu
Gözlerim kupkuru Ýstanbul’u sel basýyordu

Gidenin arkasýndan Ýstanbul aðlýyordu

Gözlerime kor ateþ miller çekiliyordu
Sarýlmamam için kollarým baðlanýyordu
Ayaklarýma prangalar vuruluyordu
Gönlüme Eyüp a.s sabrý gerekiyordu

Ardýndan rahmet yaðdý Ýstanbul aðlýyordu

Göçmen kuþ bilmediði ellere uçuyordu
Bilinmez yâd ellerde onu ne bekliyordu
Aþýk maþuðunu gözünden sakýnýyordu
Ayak bastýðý taþ toprak onu arýyordu

Çekilecek hasrete Ýstanbul aðlýyordu

13_10_2007 Ctesi

Hanýmaða34 / Nazife Görgün




Sosyal Medyada Paylaşın: