üþüyorduk yüzümüzden olduk bu yüzden üstümüze geliyordu þubatýn aðzý bozuk rüzgârlarý takvimleri deðiþtire deðiþtire yürüdük Ýnsandan insana binalar kendine boyarken bizi
habersizdik küçük göðümüzün altýnda þehir oldu çocukluðumuz zehir oldu her yeni þey eskiydi aslýnda ama hiçbir þey söylemiyordu suretleri ovalar dolusu topraktan ademlerin ve biz kara trenlerin kirlettiði raylarda ü þ ü y o r d u k
sükûnet gibi kimsesiz ve düðün kadar kýrmýzýyken yokluða boðulmuþ pencerelerden üstümüze gelirdi þubatýn aðzý bozuk rüzgârlarý
yüzümüzden ayrýldýk bu yüzden gülüþleri silah gibiydi bir kadýnýn saflýðý titriyordu kendi gözlerinde sözlerinde titriyordu kelimeler iz býrakan öpüþlerin sýcaklýðýndan habersiz buzlu kahýrlar dehþetinde kara ateþten duman gibiydik sel gibi bulanýk ateþ balesi yüreðimiz kapýdan kapýya yokluðun tut elimi ce fa karým
harun yavruoðlu 2001
Sosyal Medyada Paylaşın:
Harun Yavruoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.