Ömrümün ayaza tuttmuþ sonbaharýnda; sen tuttun ellerimden Solmuþ bedenim,Buz tutmuþ yüreðim hayat buldu gözlerinde Gençliðim son yapraðýný dökerken zalim rüzgarin peþinde Kara kýþ gecelerinin ardýna doðan güneþ gibi doðdun gönlüme.
Senin sevginle yeþerdi gençliðimin kuruyan dallarý Rana kokunla öðrendi fotosentez yapmayý Üzerime bir güneþ gibi doðmasaydý kahve rengi gözlerin Açmadan elimde solacaktý sevda gülleri.
Bir yýldýz kadar uzak olsanda uzanýr kollarým sana Sen bilmezsin ama rüzgar getirirdi o mis kokunu bana Dalýmda öten bülbülün feryadý bana deðil sana Hem can verdin hem terk ettin yaþarken ölmek bu olsa.
Yaðmur küstü,Rüzgar umut vaad etmiyor döneceðine Güllerimi tomurcukken döktüm kökümün dibine Yokluðun,hasretin topraðýmý döndürdü kurak çöllere Bir zamanlar senin adýn Bahardý bende...
kýrýk_kalem
Sosyal Medyada Paylaşın:
kırık_kalem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.