İNSAN
ÝNSAN
baþý tepede, ayaklarý yerde
dik duran bir canlýdýr
düþünür
çünkü beyni vardýr
somuttur, soyut deðil
bilinçle yaþar, güdülerle deðil
var mý ondan baþka gülebilen
var mý hýçkýrarak aðlayabilen
mesela
en sadýk havhav, hiç gülebilir mi
mesela mýrmýr hiç aðlayabilir mi
aðlayabilir mi gýtgýdak vakvak
kurbaða výrak výrak
kývýrcýk kuzu gülebilir mi
çok üzgünüm diyebilir mi
ya sakallý keçi, uzun kulak
düþünüp taþýnarak
aðlayan bir hayvan var mý
gözyaþý akýtarak
var mý bir hayvan
gülebilen katýlarak
insandýr insan
o yaþar tek, akla duygu katarak
ama
bir yaný insansa insanýn
öbür yaný hep hayvandýr
terbiye etmiþse hayvan yanýný
iyi insandýr
insan gibi davranýr
lakin terbiye edememiþse
birazcýk hayvandýr
bazen hayvanlaþýr
aslýnda insan
iki ayaklý bir hayvandýr
dersek…
bazýlarý alýnýr
***
baþ tepede ama göklerde deðil
ayaklar yerde olsun, havada deðil
sözde insanýz biz, hayvan deðil
o zaman gelin sýnananlým
neymiþiz anlayalým
soralým bakalým kendimize
acaba ne kadar insanýz diye
sonuca bir bakalým…
“var mýsýnýz?”
Tevfik Tekmen. Ekim/2009 *Lüleburgaz*
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.