GARGAMEL

Çocuktuk.
Düþe düþe,
düþ oynardýk.
Rüzgarýn okþadýðý,
aðaç dallarýna,
tutuna tutuna,
salardýk kendimizi oyunlara,
oyunbozanlýklara.
Küçük bir duvar tuðlasýnýn,
nasýl dönüþtüðünü görseydiniz,
damperli kamyona,
inanmazdýnýz,
gerçek olana.

En güzeli,
uzaðý tanýmlayan her þeyden,
habersizdi ruhumuz.
Baþ ebenin dairesinin içinde baþlar,
kurbaðanýn vakvakladýðý,
birikintide biterdi,
en uzun yolculuðumuz.
Tanýmsýzdý aþk, gurbet,
acý, sabýr, selamet...
Çocuktuk.
Küsünce hemen barýþýrdýk.
Daldan dala konan,
minik serçeydi,
bizden daha küçüktü,
gururumuz.

Dedemin gözlüðünün,
aynýndan takýyordu,
televizyondaki baþbakan.
Verdiði üzüm kurularýndan olsa gerek.
Daha büyük bir adam gibi görünürdü,
her zaman.
Duvarcý dedem, ondan.

Peþindeydim,
þirin olabilmek için,
ak sakallý Þirin Dede’nin,
Yeþil aðaçlarýn altýndan,
kývrýla kývrýla daða çýkan,
ince uzun patikada,
hep rastlamak istedim ona.
Ah o serseri güz!
Yapraklarý yolunca,
dallardan aþaðý aþaðý,
týpký Gargamel’e benzedi.
Bu yüzden,
hiç sevmedim eylülleri.

Sýska bacaklý donsuz Cin Ali’nin,
Ýlk ben okuyunca serüvenlerini,
göðsümün üstündeki,
önlüksü siyah zemine,
kýrmýzý kurdele takýldý.
Yavaþ yavaþ,
önüme yazarý zaman olan,
’büyümek’ isimli kitaplar býrakýldý.
Dörtnala terketti beni,
tahtadan yonttuðum yeleli at.
O gün bu gündür,
Uysal bir yayayýz hayat yolunda...heyhat.

Ýþte böyle terkedildi,
düþler ülkesi.
Düþlerden sýyrýlýp,
yaþama tutunmaya baþladý eller.
Tembel bir kutunun içindeki,
foton titreþimleriydi artýk Þirinler.
Gargamel eylülü,
burnuna kafiyeden estetikler yaptýrýp,
hüznün prensi diye,
masum göstermeye baþladý,
cümle þairler.
Çocuktuk.
Çarþý ekmeði daðýtýldýðý için,
Bayram gibi gelirdi bize,
cenazeler.
Sosyal Medyada Paylaşın: