ÖMRE HAYALİN YETER

Meftun gönlüm oldu deli
Kah neþ’eden, kah kederden
Cismi gerekmez
Hayali;
Ayýrýr ruhu bedenden…

Viran kulübem
Döner bir sýrça köþke,
Geldimi o hayal içine…
Sonra ansýzýn sýkýlýr,
Çekip gider…
Ben de kalýrým
Iþýksýz,
Soluksuz,
Bir dikine kabirde…

Oynar kuklasýyla,
Keyfince…
Bir bakarým,
Sarp daðlarýn zirvesinden,
Ak karlarýn içinden göz süzer mestane…
Kamaþan gözlerimde yaþlar biçare…

Ateþ küle çevirmeden
Peydahlanýr baþ ucumda…
Okþar saçlarýmý,
Müþfik…
Nefesi verirken dirhemle,
Iþýltýsý vurur yüzüme,
Tam kavuþucakken gücüme
Yine kaçar ellerimden…
Kalkarým giderim peþinden,
Sürünerek yerlerde…

Ve iþte!
Tutunmuþ tül kanatlý bir kelebeðe…
Öyle ki;
Harareti ömürsüzü tutuþturuyor,
Sýrtýnda þakrak misafiriyle
Durmadan uçuþturuyor…

Seslenirim kelebeðe,
Kesik kesik, çaresizce:
‘Getir onu bana’ diye

Kelebek
Acýyýp gelecekken ellerime,
Dizginlerinden çekilir,
Gider,
Konar,
Ormanlar kralýnýn
Heybetli yelesine…



Sosyal Medyada Paylaşın: