Belalım

yoklarýmý taþýdým yýllarýma
varýmý yoðumu önüne döktükten sonra
bir köþesinde gülümdüm bahçemin
eller duvar çevirmiþ görmedim geçtim
gençlik be belalým
hala her sabah gözüm yolun köþesinde
þimdi çýkar gelir doðan günün ardýndan
sokak baþýnda aðarýp solmuþ yýllarým
sen çoktan göçüp gitmiþsin buralardan
duymadým be belalým
akþamýn alacasý çökünce pencerede
piyanonun baþýnda neler çaldým sana
bekledim sende ses verirsin diye
elin koynunda baþkasýna yar olmuþsun
hayat be belalým
saat neymiþ takvim neymiþ
çok geç ögretti hayat, hayat kýsaymýþ
sabahý akþamý hesap etmedik düne kadar
bugün yarýn diye sensiz bir ömür geçmiþ
kader be belalým
laf lafý açtý geçenlerde dost meclisinde
söz döndü dolaþtý sana geldi çattý bir ara
ne sayfaydý be diye iç geçirdim derinden
andýk seni hayatýmým en güzel günlerinden
hasret bu be belalým
sen olsaydýn hasret dolu yýllarýma can
yazýlýrmýydý bunlar içinde sevda buram buram
þimdi güneþin batýþýný seyrederdik el ele
soframýzda çocuklar ve boy boy torunlar
hayal oldu be belalým
Sosyal Medyada Paylaşın: