Gönül; bunca cefayý çeker de uslanmazsýn Peþinden hüzünleri, kederleri sürürsün Kevser suyuyla yunup yine de ýslanmazsýn Sonunda bataklýkta boðulursun, çürürsün.
Timsah gözyaþlarýný dökerler kandýrýrlar Keklik diye çatýna baykuþu kondururlar Ayazda buz keserler, ruhunu dondururlar Altta kor vardýr deyip, üstten karý kürürsün.
Güzelleri gördün mü þeker, lokum olursun Ayaklara serilir incecik kum olursun Aþk ile aðýr aðýr yanan bir mum olursun Etrafý aydýnlatýr lâkin kendin erirsin.
Sehpaya çýkarýrlar yaðlý ilmek geçirip Ab-ý hayat bu derler akrep zehri içirip Mezar taþý dikerler çýnarýný göçürüp Mermisini sýkana elinle gül verirsin.
Sen sevdayý Aslý’dan, Þirin’den tanýyorsun Kerem ile aðlýyor, Ferhat`la yanýyorsun Kýzarmaz yüzler için sen mi utanýyorsun? Sen bu kafayla daha çok çileler görürsün. Sosyal Medyada Paylaşın:
Kadir GÜVEN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.