ÇARPMA

Ey mübarek nerden bilirsin aklýmdan geçenleri,
Ressammý zannetin her duvara þekil çizenleri,
Nasýl savunursun masumlara batan dikenleri,
Ne kadar çýrpýnsanda ayýramayacaksýn sevenleri,

Kaldýr baþýnýda bak sonsuz güzellik sunan arþu alaya,
Hakir görüpte insanlýðý alma sakýn sinsi sinsi alaya,
Farkýnda olmadan tuz basarsýn bedenindeki yaraya,
Bir gün piþman olursun, o narin baþýný vurursun kayaya,

Duymadýnmý atalarýndan sevenleri ayýranlar onmazlar,
Nefisleri, mideleri aç olur, dünyayý yeselerde doymazlar,
Yer yüzüne sahip olsalar, ahiret için bir tek yatýrým yapmazlar,
Kitaplar yazýlsa, kafatasýna kazýlsa, bir tek güzel söz almazlar.

Sen beni, bende seni sevmek zorunda deðiliz, ama biz biriz,
Ben Erkek, sen diþi olabiliriz, ama ikimizde bir bedeniz,
Ben yaþayarak, sen sadece görmek istediklerine bakarak gezeriz,
Amaçsýz çatýþmalarýmýzla ayaklarýmýzýn altýnda kaç canlý ezeriz.

Geç kalmadan sana dostane uzanan eli tut ve býrakma,
Adýna yazýlmýþ bir birinden deðerli kitabeleri düþünmeden yakma,
Kurtuluþu olmayan uçurumdan bile bile aþaðý sarkma,
Sana son sözüm, gittiðin yol yol deðil, sakýn zehirli dikenlere çarpma.

Sosyal Medyada Paylaşın: