Gecelerde hükümlüsün sen bana. Sanma çekip gidebildin! Sanma yaþadýklarýmýzý bitirdin! Her gece, karanlýk bastýðýnda, Benimlesin... Yataðýmda... Hesabýmýz baþlýyor obsesif bir tutsaklýkta.
Kavgalarýmýzý, sevdamýzý, Öfkelerimizi, unutamadýklarýmýzý, Sen ve ben hikayesine taþýyamadýklarýmýzý; Yükleniyoruz bazen þefkat, bazen hýrsla.
Koparýyoruz zamanlardan kendimizi, Koparýyoruz mekanlardan kendimizi. Bedenlerimizden ayrýþýyoruz, Korkuyoruz en çok da.. Korkuyoruz ve Olsun diyoruz yine de , Olsun! Sorgulanmalý dibene kadar herþey!
Sanrýlarda boðuluyoruz Yapýþkan, soðuk bir havada Hapsoluyoruz geçmiþimizin söylencelerine. Günün doðmasýna yakýn Sancýlarýmýz artýyor, Kanýyoyoruz, kývranýyoruz...
Ve nihayet! Nihayetinde, Günle birlikte yok sayýyoruz birbirimizi Bir sonraki geceye kilitlenerek. Sosyal Medyada Paylaşın:
HÜRMÜZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.