Kağıttan Umutlar...

Kaðýttan sanýrdýk biz kayýklarý
Öðrendik kaðýttan deðilmiþ meðer
Yine uçak yapar salardýk gökyüzüne
Hep iniþ yapardý komþunun bahçesine
Bir de aðlardýk vermezse komþu teyze.

Ben hep seni çizerdim beynimin tuvaline
Gözlerinin renginden al, al olmuþ yüzünden
Saçlarýn sonbaharý çaðrýþtýrýrmýþ meðer
Biz mesimleri bahar sanýrken
Meðer yýllarýn kýþý da varmýþ
Ne güzel günlermiþ o günler
Farkýna varmadan yaþadýðýmýz.

Ben unutmadým seni büyürken boyum posum
Ya sen can ya sen beni
Gelirmiyim aklýna arada bir sýrada bir?

Mevsimin kýþý þimdi sahiller kalmýþ yalnýz
Yýkýlmaz sanýyorduk oysa kumdan kalelerimiz
Ne kalemiz kalmýþ ne ayak izlerimiz
Nerde kaleye sakladýðýmýz tertemiz hayalimiz
Hepsi yýkýlmýþ bir, bir büyümeye çalýþýrken ikimiz
Yer bulmaya çalýþýrken baþka yürekte
Hýrpalanmýþ tertemiz hislerimiz.

Bildiðim tek þiirdi gözlerin korkusuz okuduðum
Kimse bana sen gibi bakmayýnca anladým
Neler sýðdýrmýþtýk oysa iki küçük yüreðe
Dünya kirlenmiþ giderken büyümeye.

Hayallerimiz vardý hatýrlarmýsýn
Ýki büyük can olacaktýk
Nohut oda bakla sofa evimiz
Süsleyecektik kuþlar gibi sevinçle
Þimdi evren bir boþluk dolduruyor sayemde
Ben hala çocuk düþlerimin peþinde.

Hadi çýk gel aniden kalbim dursun sevinçten
Tasalanma tanýrým alnýndaki beninden
Anlatacaðým çok þey var sana eðer dinlersen
Kim bilir belki ömrüm yetmeyecek
Senin de bana bilmem ki neler, neler
Yiterken gözlerim gözlerinde
Kayýda deðer bir þey bulamayacaðým
Belki de deniz gözlüm belki de...

Sosyal Medyada Paylaşın: