Yalnýzlýklar meyhanesinde þarap içtim Kan kustum kalbimden damarlarýma Kadehin boþaldýðýný gören puþt meyhaneci Hicran þiþelerini açýp doldurmadan býrakmadý bizi...
Sabah olmak bilmiyor bu köhne yerde Sabaha hicranla girecek bu kalp olmasýný da istemiyor Azrail gelse oturur içerim Vuslat dediðin ölümle bile olsa koþar giderim...
Duman altý bu köhne meyhane Hayatýndan bezmiþ insanlar, suratsýz saki... Kafa bin dünya, kalp aðrýsý hicran yarasý... Her þeye raðmen inadýna gülümseme hatta ölüme bile...
GÖRKEM ÖZCAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
görkem özcan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.