KELEBEĞİM...

KELEBEÐÝM…
Matemlere yelken açtým bu akþam,
Duygusallaþtý yine biçare yüreðim…
Bazen hýrçýnlaþýyor bir okyanus gibi
Bazen de; suskunlaþýyor idamlýk mahkûm misali…
Susuyorum, susmasýna da,
Suskunluðum, hep senin yüzünden bir tanem…
Yüreðime kalsa hemen söyleyiverecek hissettiklerini,
O zaman, o zaman da ne fark eder ki?
Ha ben ölmüþüm sensizlikten,
Ha sen uçmuþsun avuçlarýmdan
Bir güvercin misali, gökyüzüne…
Sonuçta; Yine kaybeden, ben olacak deðil miyim?
Hani, hani bir kelebek yakalarsýn
Alýrsýn avuçlarýnýn içine.
“Öldü mü diye” bakmak istersin,
Avucunu açsan, uçup kaçacak,
Açmasan, ezilip çoktan ölecek kelebeðin,
Ýþte, iþte benim sevdam da böyle bir þey…
Seni ne kadar çok sevdiðimi söylesem,
Sen uçacaksýn avuçlarýmdan,
Söylemesem, ben çoktan öleceðim sensizlikten…
Bunu sana anlatmak istesem de;
Hiçbir zaman, ANLATAMAM KÝ ZATEN...
SAVCI
Sosyal Medyada Paylaşın: