SÖYLEMİYORUM...

SÖYLEMÝYORUM…

Sana söyleyeceklerim döner durur
Peltek dilimin ucunda…
Oysa ne kadar da güzel anlatýyordum
Kendi kendime duygularýmý…
Kim bilir, belki de onlarca kez okuyordum
Buruþmuþ bir kâðýda senin için
Yazmýþ olduðum, duygu yüklü þiirlerimi…
Her þeyi, ama her þeyi
Ne kadar da güzel anlatýyordum kendi kendime…
Söylemek için geç kalmýþ da sayýlmam,
Belki de, þimdi tam zamanýdýr söylemenin,
Ama birde sana söyleyebilecek cesaretim olsa…
Seni her gördüðümde;
Bir sonraki güne ertelenir duygularým…
Sevdam, ak güvercinin kanatlarý gibi
Çýrpýnýr durur yüreðimin içinde…
Ama sen karþýmda olunca;
Elim ayaðým titrer, dilim lal olur nedense,
Hep yarýnlara ertelenirim söyleyeceklerimi…
Oysa sen yokken, ilmek-ilmek iþlenir sevdan yüreðimde,
Bir yaprak kadar hafif gelirdi söyleyeceklerim,
Sakin-sakin anlatýrdým hissettiklerimi…
Þimdi, iki kelimenin ucundaymýþ gibi yaþamým,
Korkuyorum seni çok sevdiðimi söylemeye…
Bazen, kendi duygularýmla savaþýyorum,
Söylesem, sanki kaçacakmýþsýn gibi
Yarýnlara saklýyorum umutlarýmý…
Ertelenen, umutlarým deðil,
Koskoca bir yaþamdý belki de yarýnlarda…
Oysa seni gizliden sevmek, zulümdü benim için.
Sana, seni sevdiðimi söylemek,
Ölüm demek olsa da benim için
Ben çoktan “kelleyi koltuða aldým” artýk,
Bak þimdi sýký dur, söylüyorum:
Yok be gülüm, vazgeçtim artýk,
Seni sevdiðimi hiçbir zaman
Ama hiç bir zaman, SÖYLEMÝYORUM…
SAVCI
Sosyal Medyada Paylaşın: