Onlar bir aile oluþturmuþtu, beþ kiþiydiler,
Kýsa bir süre sonra azaldýlar, dörde indiler,
Derken öyle bir gün geldi ki anlayamadým,
Sayýlarý üçe inmiþti, artýk hiç sayamadým…
Öyle de olsa aileydiler, birlikte yaþýyorlardý,
Anne onlara her zaman kol kanat geriyordu,
Yabancý bir kedi yahut köpek yaklaþtýðýnda,
Bir kaplan oluyordu sanki, atlýyordu onlara…
Bir gün yine yiyecek vermek için gitmiþtim,
Biri daha eksilmiþti, anneyle yavrusu kalmýþtý,
Yavru beni görünce sevindi, oynamaya çalýþtý,
Onun da keyfi yoktu, yattýðý yerden kalkamadý…
Ben ayrýldým oradan, aklým yine onlardaydý,
Küçük kedinin son hali hoþuma gitmemiþti,
Akþam üstü mamalarýný alarak tekrar gittim,
Anne oralardaydý ama yavruyu göremedim…
Annenin yavrusu yoktu ama o hala aynýydý,
Verdiðim mamayý yemek için baþkasý geldi,
Hala yavrularýný koruyor gibi kediye hýrladý,
Bu da yetmedi, hýz alarak üzerine atladý…
Yavrularý yok olmuþtu ama o hala bir anneydi,
Etrafýnda kimse yoktu ama duygularý yerindeydi,
Bilmem ki bu sorumluluk duygusu ne kadar sürer,
Belki yeni bir gebelik eskisinin yerine geçer…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.