Zalimin Kerbela’ya sýðmayan ihtirasý Sanki Hakk Habib’ine bir meydan okuyuþtu, Zamana kazýnýrken bir cinnetin karasý Peygamberin gülleri nur oldu çöle düþtü...
Kendinden gafil zalim, harami edasýnda Ehl-ibeyt’i günlerce aç susuz inletmiþti, Hakk’ýn mülkü üstüne saltanat sevdasýnda Peygamber evladýna nice zulüm etmiþti...
Vakit geldi, Allah’ýn yetmiþiki aslaný Zalimin karþýsýnda saf tuttular ölüme, Bir bir yola dizildi þehitlerin kervaný Cennet ehli oldular baþ eðmeyip zalime...
Semadan seyrederken saf saf olmuþ melekler Gözlerinde billurdan damlalar çaðlýyordu, Bu zulmün karasýna dayanmazdý yürekler Canlar düþerken çöle, kâinat aðlýyordu...
Dünyalýk vaadleri Hakk’tan üstün tuttun ya Sen, ey Ömer bin Saad, Yezid’in kumandaný! Þahit olun diyerek o ilk oku attýn ya Utandýrdýn Nebi’nin cennet dostu babaný...
Þimir, ey alçak þimir, Melanetin köpeði! Tanýdýn mý kan revan yatan aziz naaþý, Sahibinden de Yezit, ey Yezit’in köpeði! Hangi paye düþünde kestin o nurlu baþý...
Þehitler serinlerken Nebi’nin otaðýnda Gül kokulu canlardan geriye ‘ah’lar kaldý, Feleðin çarký döndü þu dünya bataðýnda Mazlum kanýyla yine zulüm pâyidar oldu...
Zulmün en karasýna þahit olan Kerbela Bugün halâ her sabah mâtemle uyanýyor, Tarihin sinesinde utanç kalan ‘Kerbela’ Asýrlardýr ‘Hakk’ diyen vijdanlarda kanýyor...
Cemal Varol
Sosyal Medyada Paylaşın:
varol Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.