bir şiir ısmarlıyorum yalnızlığıma

ben hiç bir þey anlamýyordum aþkýndan,
koþar adým kaçarken senden
hangi yalnýzlýðý sahiplenip
hangi sevdadan soyunuyordum
kasvet düþmüþ bedenimde
yüküm asla azalmýyordu
güz çiçekleri soluyordu
o siyah gözlerinde
ateþe düþmek diye bir þey yoktu
kaybettiðim için de gittiðim oluyordu
gittiðim için de kaybettiðim
....anlamýyordum...




biraz irkilsem anlayacaktým aslýnda
korktum ilkin,
yüzü olmayan bir aþký sevmek ne zordu...
her saniye
ve hiç durmadan
ama herkes gibi
mavi bir gökyüzü çizmiþtim aklýma...
tesellim çoðu zaman insan kalabalýklýðý oluyordu
bu hainlik mi yoruyordu beni ?
yoksa sen mi ?
...anlamýyordum...




tüm susmalarýma sebep elbet dem þerbeti
bir bir dökülürdü gül yapraklarým
ayrýlýklara kaldýrýrdým kadehi
ayazýma son kez vur hadi !
nasýl olsan acýtan sensen
...anlamýyordum...



hangi surda sýrdýn,
hangi kanayan yara,
hani bir kerecik öpsen
masum kuþlar konuyordu yanaklarýma...
ona buna kafayý takmýyordum
perde çekiyordum hayatýn yaptýklarýna
yetmiyor
bir þiir ýsmarlýyordum yalnýzlýðýma
yastýðým ,yorganým sen oluyordun uzandýðýmda yataðýma
isyan hallerim uðurluyordu özlemlerimi
hiç özet yapamayý bilmeden
düþüyordum sýcaðýna...




aþk,
sen büyürken bende
masmavi bir sýr saklýyordum...
hangi bedel kime ödenir bilmiyordum !
kaç kapý çalýyordu yokluðuna
kendimi uðurlarken senden
neden gittiðimi
...anlamýyordum...



her defasýnda söz veriyordun
benden gitme diyordun
yokluðumda
hangi renge beni katýp,
hangi çiçeði kokluyordun..
þimdi parantez içinde söylüyorum !
kardeþti ben ve hayalkýrýklarý
... anlamýyordun...



þiirime sesiyle can veren songül’üme
sonsuz teþekkürler....


Sosyal Medyada Paylaşın: