Yalnýzlýk sinsi bir düþman gibi yanýmýzda,
Sessizce geziniyor, gözükmeksizin ortalýkta,
Yok görünürlerde belki ama her yerde aslýnda,
Ýçimizde, dýþýmýzda, bizimle ve çok uzaklarda…
Yalnýzlýk kaderimiz bizim, yapýþýk ikiz gibiyiz,
Uzaklaþsak da iç içeyiz, kalabalýklarda birlikteyiz,
Gelen sesler de yankýlanmadan gerisingeri dönüyor,
Bize dokunan eller hayalet gibi ortalýkta geziniyor…
Yalnýzlýk biziz, yeni çaðýn modern insanlarýyýz,
Uzaklaþmak istesek de aslýnda hep birlikteyiz,
Daha da artacak geçen zamanla birlikte, eminim,
Hala eski kimlikteyim ama aslýnda bu ben deðilim…
Zamanla deðiþecek miyiz acaba, buluþacak mýyýz?
Bizden olanlara kavuþup onlarla barýþacak mýyýz?
Öyle de olsa, deðiþsek de geçti artýk, yok eski dünya
Buluþsak da eminim ki biz deðiliz görünen burada…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.