Sokaktaki kedim çok deðiþken bir karaktere sahip,
Yavrularýna çok düþkün ama bu normal gözüküyor,
Verilen yiyeceklere dokunmayýp yavrularýna býrakýyor,
Ancak onlar uzaklaþtýðýnda kendisi yemeye baþlýyor...
Onlarý dünyaya getirdiðinde emzirmek istememiþti,
Ben onu yere yatýrýp yavrularý üzerine dizmiþtim,
Zamanla yavrular pratikleþti, memeyi yakalýyorlardý,
Onu otururken de görseler yanýna gidip buluyorlardý...
Zaman çabuk akýyor, zamanla büyümeye baþladýlar,
Yine annelerinin yanýndan hiçbir zaman ayrýlmadýlar,
Kendi kendilerine ufak tefek oyunlar da oynuyorlardý,
Yorulduklarýnda da birbirlerine yaslanýp uyuyorlardý...
Hayat böyle bir arenadýr, deðiþime uðratýr herkesi,
Onlarda da bu þekilde gösterdi kendi maharetlerini,
Zamanla yavrularýn sayýsýnda birer birer azalma oldu,
Dört taneydiler ama içlerinden sadece biri orada kaldý...
Þimdi yalnýz, hep annesiyle birlikte olmaya çalýþýyor,
Anne de yabanileþti, bazen yavrusuna bir pati atýyor,
Yine de o nereye giderse yavru arkasýndan koþuyor,
Anne ne yaparsa aynýsýný taklit etmeye çalýþýyor...
Hayat böyledir, insanlar için de ayný kediler için de,
Ayaklarýnýn üstünde duramazsan kimse olmaz yanýnda,
Belki de anne yavrusuna bunu anlatmaya çalýþýyor,
Kendisi olmadýðýnda yaþamaya çalýþmasýný öðretiyor...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.