Hicret

Bindörtyüz otuzbir yýl öncesi, zulüm çaðý
Sýfýr noktasý bize, mazlumlarýn ocaðý;
Allah’ýn izni ile Mekke’den hicret etti
Yanýnda Ebubekir, kavurur çöl sýcaðý.

Hüküm artýk Allah’ýn, zulüm kendi kanýnda
Kavrulacak elbette, kafirler inadýnda
Direnseler ne çýkar, alem huzura gebe
Güneþ zulmün üstüne doðuyor zamanýnda.

Yüreðini kavi tut, dost dedinse Allah’a
Bir böcek koza örer, sen çýkarsýn felaha
Güvercinler maðranýn önüne yuva kurmuþ
Ey gül kokan peygamber gerek yoktur silaha.

Kimselerde olmayan bir silaha sahibiz
Abdestli olmak yeter, müþriklere galibiz
Medine kutlu belde, kucak açtý sevgiye
Bu onurla yaþarýz, biz Nebi’ye talibiz.

Mekke’nin müþrikleri ortadaki bu hali
Kaldýralým diyerek dediler ey ahali
Her kabile bir yiðit, versin basalým evi
Ne yazýk geç kaldýlar, uzanmýþ yatar Ali.

Peygamberden emir var; her ensar bir muhacir
Kardeþ olsun, malýný paylaþtýrsýn bir tacir
Medine emin belde, bereket daim olsun
Huzur versin Yaradan, dostluklarla mücavir.

Lailahe illallah, kurtuluþ bu cümlede
Muhammed’i peygamber tanýyarak bilmede
Yüce Rabb’im nasip et, Livaül-Hamd altýnda
Gül kokan peygamberle, olalým O alemde.




Çanakkale 21/12/2009



Sosyal Medyada Paylaşın: