Çocuklar masum doðar, günahsýz birer melek,
Sokaklara sürülüp, ayrýlan var sobadan.
Oysa onlarýn hakký, masumiyet ve dilek,
Ýçlerinde kötülük, miras kalmýþ babadan.
Henüz daha küçücük, içinde öfke ve kin,
Elinde taþ ve bomba, atacak yer arýyor.
Kim bunlarý aldatýr ve bu nasýl bir telkin,
Arkada teþvikçiler, önde çocuk duruyor.
Henüz okul çaðýnda, bilmiyor ki ne nedir,
Kitap diye sadece, kin ve öfke okuyor.
Kukla ipini tutan, ona diyor; “bu budur,
O da doðrudur diye, halka silah sýkýyor.
Her iþin baþý elbet, özden gelen terbiye,
Aileden gelir bu, aman aman ha sakýn.
Kin ve nefret doldurup, zulmetmeyin sabiye,
Yoksa o nefretlerin, sizi vurmasý yakýn.
Vatan bir Bayrak birdir, ikiliðe girmeyin,
Hangi bedbaht beyinden, gelir ihanet nâkil.
Çocuklarý yem gibi, ortalýða sürmeyin,
Kanun kabul eder mi, böyle iðrenç bir akýl.
Adalet sermayemiz, birlik olmalý gaye,
Fitneden gelir imiþ, ne gelse baþýmýza.
Devletin sabrý bile, sürmez ilânihaye,
Bir gün Azrail gelir, zamansýz düþümüze.
Ýbrahim der; “evlatlar, olmasýn asla ziyan,
Yazýktýr kýymayýnýz, olmasýn þerre kurban.
Bilin sevap kazanýr, bu yoldan geri cayan,
Sevildikçe bu vatan, olur dertlere derman”…
Ýbrahim Eryýlmaz