"Sonsuzluðun ruhuna ruhumu katýk edip
Âmâ olan gözlerle ýþýða ermeliyim
Ki hep bildikleriyle ölçülür ya her edip
Hissettiðim ummandan bir þiir dermeliyim"
Kifayetsiz kalýnca kurulan tüm cümleler
Hüzün düþen gözlerin çýðlýklarý konuþtu
Yaraya tuz bastýkça yorulan tüm cümleler
Dudak kývrýmlarýnda tüm yeminler tutuþtu
Siyah beyaz anýlar çerçevesiz kalýrken
Hissin nü hâli sustu duyulmadý sitemi
Þafak sökmeden önce dünden demir alýrken
“Ben benden geçtim” deyip hep yol aldý bu gemi
Yelkensiz bir yürekle özden esen destekle
Coðrafyasý olmayan bir sýrra dalmalýyým
Ýster can evimde kal ister isen köstekle
“Ýki” bölünüyorsa ben “bir”de kalmalýyým
Eksilmeden kendimden özümden taþacaksam
Çoðalmanýn gizinde kördüðüm olmalýyým
Önce içimden çýkýp ben “beni” aþacaksam
Çözdüðüm her düðümde aþk ile dolmalýyým
Âlem-i menâm ise hissimdeki ummanlar
Bir sabah hasretinde uyanmamak isterim
Ne içten bir ah geçer ne duyulur amanlar
Arýnmýþ bir þiirde imzadýr alýn terim
Aþk nerede nü ise orasýdýr tek yerim.
Leyla Usta