ülkemin çalınmış mutluluğu...

ülkemin daðlarýna baktýkca özlemle
yorgunluklar gördüm
ormanlarýnda yeþiline düþmanlýklar
þehirlerimin þerefinde lekeler
asýk suratlarda öfkelerin en katmerlisi
çocuklar unutmuþ gülücükleri
kuþlar bile kýrýk dallara yuvalanmýþ
kýrlangýç yuvalarý tarumar
sevimsiz insanlarýn kinlerinde parçalanmýþ
mutluluðun düþleri...

sevda pýnarlarý
bahar rüzgarlarýnda savrulup gitmiþ
ülkemin tomurcuk beyaz çiçekleri...
baktým, periþan ülkemin yalnýzlýðýna
sýzýlarým yüz yýllara uzanýp gitti
Taptuk Emre’mizin türbesi baþýnda
ahýrla çevrili pislikleri gördükçe
inadýna küfürler savurdum düzenin pisliklerine
aðlamadan, küsmeden
yarýnlara bilenerek delikanlýca...

kim gelse ülkemin baþýna
þom aðýzlardan
kem kümle atýlan nutuklarýn sönüklüðü
yalana banmýþ cek caklarýn çokluðu
ezilen halkýmýn gözyaþlarýnda
yeþeren karanfillerin kýrmýzýlýðýnda
birleþen yumruklarýn
kutsal ülkeme akýtýlan helal terlerin
sabýrla yoðrulmuþ umutlarýnda
yarýnlarýn güneþi doðacak mý...

bilemem... bekleyeceðim yarýnlarý...
göreceðim... beyaz açmýþ laleleri...
ben var isem
ülkem aydýnlýklara doðacak ýþýl ýþýl...




Sosyal Medyada Paylaşın: